ورق‌هایی از زندگی امام کاظم علیه السلام

حضرت امام موسى بن جعفر علیهماالسلام، معروف به کاظم، باب الحوائج و عبد الصالح در روز یکشنبه 7 صفر سال 128 قمرى در روستاى «ابواء»، دهى در بین مکه و مدینه، متولد گردید.

نام مادر آن حضرت، حمیده است.

آن حضرت در 25 رجب سال 183 قمرى، در زندان هارون الرّشید عبّاسى در بغداد، در 55 سالگى به دستور هارون مسموم گردید و به شهادت رسید.

مرقد شریفش در کاظمین، نزدیک بغداد، زیارتگاه شیفتگان حضرتش می‌باشد.

حضرت امام موسی کاظم علیه السلام، سی و هفت فرزند پسر و دختر از خود به جای گذارده که والاترینشان حضرت علی بن موسی الرّضا علیه السلام می‌باشد.

امام موسى کاظم علیه السلام همان راه و روش پدرش حضرت صادق علیه السلام را بر محور برنامه ریزى فکرى و آگاهى عقیدتى و مبارزه با عقاید انحرافى، ادامه داد.

آن حضرت با دلائل استوار، بی‌مایگىِ افکار اِلحادى را نشان می‌داد و منحرفان را به اشتباه راه و روششان آگاه می‌ساخت.

کم کم جنبش فکرى امام درخشندگى یافت و قدرت علمی‌اش دانشمندان را تحت الشعاع خود قرار داد.

این کار بر حاکمان حکومت عباسى سخت و گران آمد و به همین دلیل با شیفتگان مکتبش با شدت و فشار و شکنجه برخورد کردند.

از این رو، امام کاظم علیه السلام به یکى از شاگردان معروفش به نام هشام هشدار داد به خاطر خطرهاى موجود، از سخن گفتن خوددارى کند و هشام هم تا هنگام مرگ خلیفه، از بحث و گفتگو خوددارى کرد.

ابن حجر هیثمى می‌گوید: «موسى کاظم وارث علوم و دانش‌هاى پدر و داراى فضل و کمال او بود وى در پرتو عفو و گذشت و بردبارى فوق العاده که در رفتار با مردمِ نادانِ زمان از خود نشان داد، لقب کاظم یافت، و در زمان او هیچ کس در معارف الهى و دانش و بخشش به پایه او نمی‌رسید.»

امام کاظم علیه السلام در برابر دستگاه ظلم و ستم عباسى موضع سلبى و منفى را در پیش گرفت و دستور داد تا شیعیان در دعاوى و منازعات خود، به دستگاه دولتى روى نیاورند و به آنان شکایت نبرند و سعى کنند با قرار دادن قاضى تحکیم در میان خویش، منازعات را فیصله دهند.

امام کاظم علیه السلام درباره حاکمان غاصب زمانش فرمود: «هر کس بقاى آنان را دوست داشته باشد از آنان است و هر کس از آنان باشد وارد آتش گردد.» بدین وسیله آن حضرت، خشم و نارضایتى خود را از حکومت هارون پیاپى ابراز می‌فرمود و همکارى با آنان را در هر صورت حرام می‌دانست و اعتماد و تکیه بر آنان را منع می‌کرد و می‌فرمود: «بر آنان که ستمکاراند تکیه مکنید که گرفتار دوزخ می‌شوید.»

امام کاظم علیه السلام، على بن یقطین، یکى از یاران نزدیک خویش را از این فرمان استثنا کرد و اجازه داد تا منصب وزرات را در روزگار هارون عهده دار گردد و پیش از او، منصب زمامدارى را در ایام مهدى بپذیرد.

او نزد امام موسى علیه السلام رفت و از او اجازه خواست تا استعفا دهد و منصب خود را ترک کند، اما امام او را از این کار بازداشت و به او گفت: «چنین مکن، برادران تو به سبب تو عزّت دارند و به تو افتخار می‌کنند، شاید به یارى خدا بتوانى شکست‌ها را درمان کنى و دست بینوایى را بگیرى یا به دست تو، مخالفان خدا در هم شکسته شوند.

اى على! کفّاره و تاوان شما، خوبى کردن به برادران است، یک مورد را براى من تضمین کن، سه مورد را برایت تضمین می‌کنم، نزد من ضامن شو که هر یک از دوستان ما را دیدى نیاز او را برآورى و او را گرامى دارى و من ضامن می‌شوم که هرگز سقف زندانى بر تو سایه نیفکند و دم هیچ شمشیر به تو نرسد و هرگز فقر به سراى تو پاى نگذارد.

اى على! هر کس مؤمنى را شاد سازد، اول خداى را و دوم پیامبر را و در مرحله سوم ما را شاد کرده است.»

یک بار به او خبر دادند که از سراسر جهان اسلام، اموالى هنگفت نزد امام موسى بن جعفر علیهماالسلام جمع آورى می‌گردد و از شرق و غرب براى او حمل مى‌شود و او را چندین بیت المال است.

هارون به دستگیرى امام و زندانى کردن او فرمان داد، یحیى برمکى آگاه شد که امام در پى کار خلافت براى خویش افتاده است و به پایگاه‌هاى خود در همه نقاط کشور اسلامى نامه می‌نویسد و آنان را به سوى خویش دعوت می‌کند و از مردم می‌خواهد که بر ضدّ حکومت قیام کنند، یحیى به هارون خبر داد و او را علیه امام تحریک کرد.

هارون امام را به زندان افکند و از شیعیانش جدا ساخت و امام روزگارى دراز، شاید حدود چهارده سال، در زندان هارون گذراند.

امام کاظم علیه السلام در زندان، شکنجه‌ها و رنج‌هاى فراوان را تحمل کرد، دست و پاى مبارکش را به زنجیر مى‌بستند و آزارهاى کشنده بر او روا می‌داشتند. و سرانجام زهرى کشنده به او خوراندند و مظلومانه او را به شهادت رساندند.

گنجینه علم آسمانی

رجب فرارسید ...

بسیاری از مورخان، نقش عالمانه امام علیه السلام را در پیشبرد و بالندگی علوم و رشد ایمان دینی تصدیق کرده اند.

فقه شیعی ، امروز به نام حضرتش افتخار می کند و می بالد چرا که خیل انبوه شاگردان امام محمد باقر(ع)،

تاریخ را دربهت و شگفتی فرو برده اند . شاگردان بزرگی چون جابربن حیان و...

   

فرا رسیدن ماه رجب ، ماه عبادت و بندگی و میلاد با سعادت امام با قر (ع) گرامی باد.

فاطمه ای طلیعه عشق!

فاطمه ای طلیعه عشق! ای بهانه هستی! ای عصاره وجود رسول(ص)!

پیش از تو خدای عالم، بهانه ای برای آفریدن نداشت. عشق بی معنا مانده بود.

فخر، فروتنی، بزرگی، آبرو، زیبایی و کمال همه واژه هایی تهی، بی فروغ و بی نشان بودند.

تو اما با طلوع خود برگستره زمان، عشق را معنا کردی؛ فخر را مایه مباهات شدی؛ فروتنی در مکتب تو درس افتادگی آموخت؛ بزرگی، اوج از بلندای تو یافت. آبرو حتی از تو آبرو گرفت؛ زیبایی را تو زینت بخشیدی؛

و ... بالاخره کمال نیز بواسطه تو تکامل پذیرفت.

مانده ام از تو چه بگویم؟ چگونه از تو بگویم؟ که قلم درمانده از ستایش توست؛ تویی که

تاریخ هرگز از یاد نخواهد برد آن بامداد رؤیایی،‌آن پگاه شگرف که تو در وجود آمدی، گاه شکفتن تو، لبخند رضایت بر لبان خدا جاری بود، فرشتگان هل هله کنان شعر سرور می سرودند، عالم غرق دراشتیاق بود، محمد(ص) اما در پوست خود نمی گنجید، کودکان شادمانه این و آن سو می پریدند. زنان، بر مادر تو، خدیجه، حسرت می بردند.
و اینک...

تو آن ماه تمامی که روزی از مشرق سرزمین وحی درخشیدن گرفتی و امروز عالمیان همچنان سرگشته و سرمست از حضور شکوهمند تو... 

   تهنیّت ولادت حضرت زهرا علیهاالسلام

شنید گوش دلم مژده از ولادت زهرا                          گشود بلبل طبعم زبان به مدحت زهرا

فضای کعبه منوّر شد از فروغ جمالش                       صفا گرفت از صفای صورت زهرا

خدای اکبر و اعظم نکرده خلق به عالم                      زنسل حضرت آدمی زنی به شوکتِ زهرا

بجز خدیجه کبرا که هست مظهر عصمت                    نزاد مادر دیگر زنی به عصمت زهرا

بخوان حدیث کسا و ببین که خالق یکتا                      نموده خلقت دنیا برای خلقت زهرا

نهاده ساره سر بندگی به پای سریرش                       ستاده هاجر چون خادمان به خدمت زهرا

چو اوست نور حق و حق در او نموده تجلی                به غیر حق نشناسد کسی حقیقت زهرا

ولی چه سود که با این همه جلالت و شوکت               زمانه بود مدام از پی اذیت زهرا

چنان به درد و مصیبت نمود صبر و تحمل                   که صبر شد متحیر ز صبر و طاقت زهرا

                                                                                                                                      
پیوند به:

مقام والای مادر در قرآن

فاطمه(س) در آیینه وحی

ویژه نامه امام حسن عسکری(ع)

ابو هاشم گوید: از حضرت امام حسن عسکرى صلوات الله علیه درباره‌ی آیه:

 « ثُمَّ أَوْرَثْنَا الْکِتَابَ الَّذِینَ اصْطَفَیْنَا مِنْ عِبَادِنَا فَمِنْهُمْ ظَالِمٌ لِّنَفْسِهِ وَمِنْهُم مُّقْتَصِدٌ وَمِنْهُمْ سَابِقٌ بِالْخَیْرَاتِ بِإِذْنِ اللَّهِ ذَلِکَ هُوَ الْفَضْلُ الْکَبِیرُ(1) 

 سپس کتاب را به کسانی از بندگانمان که برگزیده بودیم به میراث دادیم بعضی بر خود ستم کردند و بعضی راه میانه را برگزیدند
و بعضی به فرمان خدا در کارهای نیک پیشی گرفتند و این است بخشایش بزرگ» سؤال کردم.
حضرت فرموند:
هر سه گروه از آل محمداند (صلوات الله علیهم)، "ظالم به نفس" از آنها کسى است که به امام معتقد نیست،

 "مقتصد" کسى است که عارف به امام باشد، و "سابق به خیرات" خود امام است.

در این بین من پیش خود درباره کرامتی که به آل محمد (ص) داده شده فکر مى‏کردم که بی اختیار گریه‏ام گرفت.

امام به من نگاه کرد و فرمود: عظمت شأن آل محمد بزرگتر از آن است که به نظرت آمده، خدا را حمد کن که تو را به ولایت آنها معتقد و متمسک کرده است.
روز قیامت وقتى که هر جمعیت با امامش خوانده مى‏شود با آنها خوانده خواهى شد ؛ تو بر خیرى.(2)
________________________
1- سوره مبارکه فاطر ، آیه شریفه  32
2- بحار الانوار ، ج 50 ، ص 254

برای مشاهده تصاویر ویژه و اسکرین سیور به ادامه مطلب رجوع کنید .
ادامه مطلب...