شـب قـــدر اسـت بــیــا قــدر بـدانـیـم کـمـی خــانــه دل ز گـنـاهـان بـتـکـانــیـم کـمی
شـعـلـه افـتـاده بـه مـلـک دلـم از فـرط گـنـاه دوست را از دل این شعله بخوانیم کمی
روح را صــیـــقـل آیـیـنـه دهـیـم از دل و جــان آه را تــا مــلـکـوتـش بــرســانـیـم کـمی
عهد بستیم و شکستیم بسی کاش!که ما بــر سـر عــهــد وفـادار بــمــانـیـم کـمی
پوشـه از بـار گـنـاهـان شده پــر حـجـم بـیـا رمضان است به آتـش بـکــشـانـیم کمی
نــگـــذاریــم زبـــانــه بــکــشــد دوزخــمـــان بنشینیم و بـه اشکـش بـنـشانیـم کمی
بـــنــشـانــیــم نــهـالـی بــه امــیـد ثـمــری چشمه از چشم به پایش بدوانیم کمی
و ارادت بــنــمـایــیــم و بــگویــیــم " الغوث " نــالــه را تــا بــه فــلــک بــاز رســــانــیـم