به نام خدا

با سلام و عرض ادب

خوبه دست شما درد نكنه كه براي لحظاتي آدما را به ياد يه روز بايد رفتن مي‏اندازيد. اما برادرجان بهتر نيست از قشنگي‏هاي مرگ هم بگوييم كه متاسفانه در ادبيات ما خيلي كم به آن اشاره شده است در حالي كه ما در احاديث داريم كه هرشخصي حتي اگر گنهگار شديد و جهنمي ابدي باشد هم باشد پس از مرگ مدتي در محلي راحت و بدون دغدغه نگهداري مي‏شود و پس از آن به ساير امور او پرداخته مي‏شود. چندي قبل در وبلاگ يكي از دوستان پارسي بلاگي در باره زيبايي مرگ مطلبي خواندم كه واقعا جالب بود.

نام مطلب: ترحم باعث تخفيف عذاب قارون

نشاني وبلاگ:

kindliness.parsiblog.com

مرگ آن قدرها هم كه مي‏گويند بد نيست. به قول زنده ياد سهراب سپهري:

مرگ با خوشه انگور مي آيد به دهان

واقعا هم همين طور است. مرگ شيرين و دوست داشتني. مگر نه اين كه امام حسين(ع) مرگ را چون گردنبندي كه بر گردن دختركان است ، دوست دارد.

نمي‏خواهم تعريف خودم بدهم و منم منم كنم. خدا شاهد است نه. اما بنده كه هر وقت به ياد مرگ مي‏افتم بيش از هر چيز ديگر به ياد خدا مي‏افتم و از اين كه پس از ترك اين جهان در آغوش نور قرار مي‏گيرم و ميهمان و جيره‏خوار خوان خداوندي مي‏گردم، بي اندازه خوشحال مي شوم و خداوند بزرگ را به خاطر اين موهبت عظيم شكر و سپاس مي‏گويم و فرياد بر مي‏دارم:

خدايا! از تو ممنونم كه مرگ را آفريدي تا به وسيله آن همچو عاشقي دلداده و دل از كف ربوده با حالتي مست و مدهوش در دامنت بيافتم و همچو كودكي كوچك به بلنداي عظمتت بياويزم و در جوارت به فراغت بال بياسايم. خدايا! تو چقدر نازنيني كه بنده‏ات را چنين به پيش خويش مي‏خواني و عظمتش مي دهي و بزرگش مي‏داري!

خدايا! از تو ممنونم و شاكر كه به من آموختي كه از مرگ نبايد بترسم از اين بايد بترسم كه شايسته مرگ نباشم.

فسبحان من لا يموت

به روز باشيد و بهروز

ياعلي